In haar jeugd heeft Shirley heel veel geturnd. “Dat heeft grote invloed gehad op mijn leven evenals het gepest op school. Ik was verlegen en kon mijn gevoelens niet goed kwijt. Ook niet aan de man met wie ik daarna getrouwd ben.” Zij kregen twee zoontjes van wie er één direct na de geboorte overleed. Haar andere zoon bleek autistisch. Het was geen geweldig huwelijk dat uiteindelijk strandde in een scheiding. “Ik vluchtte in mijn werk als verzorgende.”
Pijn
Naast verdriet speelde ook pijn een grote rol in haar leven. “Van kleins af aan had ik last van mijn gewrichten, ben desondanks blijven turnen en probeerde de pijn weg te drukken. Na het turnen bleef de pijn, aanhoudend. Jaren later nam mijn huisarts uit Maastricht mij eindelijk serieus. Hij stuurde mij door naar het ziekenhuis in Tongeren waar hypermobiliteit, fibromyalgie en artrose werd geconstateerd. Ik kwam onder behandeling van een orthopeed, een fysiotherapeut en een reumatoloog.”
Groepsrevalidatie
Een jaar of drie geleden leerde Shirley haar huidige vriend Dennis kennen. “Ik voel me heel erg gesteund door hem. Zo fijn om iemand te hebben die achter je staat en je begrijpt.” Toch hebben ook zij in die korte tijd samen weer het nodige meegemaakt. Toen ze een half jaar een relatie hadden stierf de jongere broer van Dennis aan een hartstilstand en eind vorig jaar hebben ze na een lang ziekbed afscheid genomen van de moeder van Dennis. “Ik ben twee jaar geleden ingeklapt, zit sindsdien thuis, bleef overal maar pijn houden, tot ik werd geattendeerd op het groepsrevalidatieprogramma pijn bij Adelante. Vanaf september vorig jaar ben ik drie maanden drie keer per week een dagdeel met een aantal andere patiënten keihard aan de slag gegaan. Het was een zwaar traject, maar ik heb er geen moment spijt van gehad. Ik moest mensen weer leren vertrouwen. Er kwamen veel emoties los en het kon soms heel confronterend zijn. Ik leerde anders naar mezelf kijken en pijn heeft nu een plek op de achtergrond, niet meer op de voorgrond. Mijn muur is weg, mijn schaamte is weg. De dames uit de groep zijn een vriendinnenclubje geworden. We staan voor elkaar klaar, ook nu de therapie is afgerond. Met één van de dames ga ik twee keer per week naar yoga trapeze en met een ander wandel ik regelmatig. Niet bewegen is geen optie. Door minder te doen, wordt je pijn toch niet minder.”
Indische loopeenden
Lichaamsgerichte therapie, psychotherapie, beeldende therapie en sociotherapie maken deel uit van het programma ACTief met pijn. Bij de beeldende therapie kreeg Shirley een stuk klei in haar handen geduwd. Goed tegen de pijn in haar handen en goed om de zinnen te verzetten. “Ik klei nog steeds en het gaat me steeds beter af. Ik heb thuis twee echte Indische loopeenden: Dirk en Oscar. Zij staan vaak model voor mijn beeldende kunst. Iedereen vindt mijn eendjes leuk, dus ik geef ze veel cadeau. En over cadeau gesproken: er ligt nu een hele mooie toekomst voor me. Samen met mijn lieve partner en zoon, mijn drie hondjes, mijn eenden en mijn nieuwe vriendinnengroep zie ik de rest van mijn leven met vertrouwen tegemoet. Het geluk lacht mij weer toe.”