Na onderzoek bleek ze otosclerose te hebben, verkalking van de gehoorbeentjes, waardoor het gehoor werd aangetast. Een operatie leverde niet het gewenste resultaat op, ze koos voor een hoortoestel en later op het andere oor voor nog een. Ze was er blij mee en kon er goed mee functioneren. Haar voetstappen horen, wat verrassend was dat.
Toen ze 34 was en in ‘t kraambed lag van haar jongste kind, hoorde Leny de telefoon niet overgaan, haar bezoek attendeerde haar hierop. Ze bleek plotsdoof aan haar rechteroor. Wat dat teweegbracht? Ze kon geen richting meer horen! Thuis hoorde ze de baby niet huilen, een babyfoon bracht de oplossing. De kinderen moesten aangeven in welke ruimte ze waren als ze haar riepen, anders kon ze het huis gaan doorzoeken. In het verkeer was het onveilig, soms gevaarlijk. Op het werk ontstonden grote problemen, snelle telefonische communicatie was niet mogelijk en alarmen moest ze zoeken. In die tijd had Adelante nog geen samenwerking met het ziekenhuis. Op een later moment wel en daar kreeg ze voor het eerst het gevoel letterlijk en figuurlijk gehoord te worden bij haar eerste consult met de audioloog.
In 2010 werd Leny tijdelijk aan het “goede” oor doof. Het bracht angst en frustratie, maar ze werd fantastisch geholpen. Ook maatschappelijk werk werd ingezet met externe hulp van een doventeam. Die combinatie met een sterker hoortoestel en hulpmiddelen hebben hun werk gedaan. Zó kon ze weer zelfstandig verder. Ze was afgekeurd, maar haalde met vrijwilligerswerk weer voldoening uit haar leven. Zelfs toneel was mogelijk. Ze ging die uitdaging aan bij het theatergezelschap “Venloos Ald”. Dat ging ook wel eens mis, zo was op het podium opeens haar batterij leeg. Ze speelde een vrouw van lichte zeden en riep “ik moet er een nieuwe batterij in doen.” Dat paste toevallig goed in de rol, een hilarisch moment!
Uiteindelijk kreeg ze een cochleair implantaat op haar dove rechteroor, dat haar de mogelijkheid bood weer iets te horen en kans gaf minder vermoeid te zijn. Het was een zeer moeilijke periode. Ze kreeg hulp van de audioloog, logopedist, maatschappelijk werker en psycholoog. Het revalidatietraject ging met vallen en opstaan. Opnieuw leren horen was een immense klus maar werd altijd positief begeleid. Er werd gekeken naar wat Leny nodig had om goed te kunnen functioneren. Nu, 5 jaar later, gaat het goed met haar. Het blijft steeds zoeken naar een goede balans met de energie die ze heeft.
Over bovenstaande periode heeft Leny een monoloog geschreven en al opgevoerd op het toneel. Ze zou het fantastisch vinden om dit ook met anderen te delen en op te voeren om haar “onzichtbare olifant” gestalte te geven. Bewustwording in de maatschappij voor mensen met gehoorproblemen is een drijfveer voor haar.